Լուսանկարները

իմ ստեղծագործությունը

Խորհրդավոր աշնանային օր էր: Մի երիտասարդ տխուր նստած էր վառ գույներով հագեցած ծառի տակի նստատեղին: Հանկարծ մի ծերունի, նստեց նրա կողքը և հարձրեց.

-Ինչու՞ էս տխրում:

Երիտասարդի համար այդ հարձը անսպասելի էր, և նա չկողմնորոշվելով ինչ պատասխանի պարզապես լռեց: Բայց ծերունին նորից խոսեց.

-Քո տխրությունը պատճառ չունի:

Երիտասարդը հետաքրքրվեց ծերունով, և պատասխանեց.

-Աշունն է պատճառը, աշնանը բոլորն են տխրում:

Ծերունին ասաց.

-Ինչու՞:

Երիտասարդը չիմացավ ինչ ասի, բայց հետո հիշեց իրենց հարևանի պատմությոնը, և պատասխանեց.

-Մեր հարևանն ասում է, որ դպրոցն է մեղավոր:

Ծերունին ասաց.

-Բայց դու դպրոց չես գնում,

-Այո, սակայն դպրոցի տարիներից սովորություն է մնում:

Ասաց երիտասարդը:

Ծերունին ավելացրեց.

-Հենց դրանում է կայանում երջանկության գաղտնիքը: Քո անցյալը տխուր էր, իսկ դու, քո անցյալով ես ապրում: Անցյալով ապրող մարդիք չունեն ներկ և ապագա: Այդ պատճառով դո տխուր ես:

Ծերունին վերջացրեց խոսքը, և անհետացավ այնպես խորհրդավոր. ինչպես հայտնվեց: