Լուսանկարները
իմ ստեղծագործությունը
Խորհրդավոր աշնանային օր էր: Մի երիտասարդ տխուր նստած էր վառ գույներով հագեցած ծառի տակի նստատեղին: Հանկարծ մի ծերունի, նստեց նրա կողքը և հարձրեց.
-Ինչու՞ էս տխրում:
Երիտասարդի համար այդ հարձը անսպասելի էր, և նա չկողմնորոշվելով ինչ պատասխանի պարզապես լռեց: Բայց ծերունին նորից խոսեց.
-Քո տխրությունը պատճառ չունի:
Երիտասարդը հետաքրքրվեց ծերունով, և պատասխանեց.
-Աշունն է պատճառը, աշնանը բոլորն են տխրում:
Ծերունին ասաց.
-Ինչու՞:
Երիտասարդը չիմացավ ինչ ասի, բայց հետո հիշեց իրենց հարևանի պատմությոնը, և պատասխանեց.
-Մեր հարևանն ասում է, որ դպրոցն է մեղավոր:
Ծերունին ասաց.
-Բայց դու դպրոց չես գնում,
-Այո, սակայն դպրոցի տարիներից սովորություն է մնում:
Ասաց երիտասարդը:
Ծերունին ավելացրեց.
-Հենց դրանում է կայանում երջանկության գաղտնիքը: Քո անցյալը տխուր էր, իսկ դու, քո անցյալով ես ապրում: Անցյալով ապրող մարդիք չունեն ներկ և ապագա: Այդ պատճառով դո տխուր ես:
Ծերունին վերջացրեց խոսքը, և անհետացավ այնպես խորհրդավոր. ինչպես հայտնվեց:
Անդրանիկ Փարադյանի բլոգ 
Оставьте комментарий