Ինքնակրթությունը երբեմն ամենաազդեցիկ կրթության ձևն է, որովհետև քայլերով շարժվում է՝ մարդը, այլ ոչ թե նրան շարժում է իր ուսուցիչը, այսպիսով ինքնակրթության արդյունքը ավելի լիարժեք է լինում։ Հիմնական պակասը որոշ դեպքերում կարելի է համարել սխալ ուղությամբ գնալու վտանգը, սակայն հիմնականում ինքնակրթությամբ զբաղվողը ունի՛ ուսուցիչ, ով կարող է լինել ամենատարբեր տեսքերով, և ով ուղորդում է ճիշտ ուղությամբ դեպի նպատակակետ։
Մասնագիտական կողմնորոշման լավագույն ձևը նույնպես կարելի է համարել ինքնակրթությունը։ Մասնագիտական կողմնորոշման համար նախ մարդ պետք է ծանոթանալ որոշ մասնագիտությունների, որոնք ուսումնասիրելու համար ամեն անգամ դասընդացների այցելելը կարծում եմ պրակտիկ չէ, այդ ժամանակ ինքնակրթությանը ամենաձեռնատու տարբերակը կարելի է համարել։ Ինքնակրթությամբ զբաղվում են բոլորը, նաև սովորական կրթության ժամանակ, թեկուզ քիչ քանակով։ Կրթությունը հիմնականում ունենում է մոտիվացիա, որը ստիպում է մարդուն տվյալ կրթությամբ զբաղվել, իսկ ինքնակրթության ժամանակ այն ավելի կայուն է լինում, որովհետև մարդն ինքն իրեն է մոտիվացնում, իսկ թե որքան արագ կշարժվի կախված է կամքի ուժից։ Կրթությունը չունի վերջ կամ սահման, և ցանկացած մակարդակում կա կրթվելու տարածք։ Ցանկացած մարդուն անհրաժեշտ է կրթվել, և չգերագնահատել նրա մակարդակը։
Անդրանիկ Փարադյան 