Այս անգամ գնացին ճամփորդության դեպի Սևաբերդ։ Այնտեղ հանդիպեցինք ընկեր Արևիկի խմբին, ապա նրանք գնացին և մնացինք միայն մենք։ Այնտեղի բլուրակներից մեկի վրայից, անցած նախորդ օրվա օղակներով սահում էինք դեպի ներքև։ Սովորական սահնակներն այնտեղ այդքան լավ չէին գնում, որովհետև ձյունը ահագին խորն էր, և բլուրակի վրա լինում էր միայն բարձրանալ արդեն տրորված ճանապարհով, մանավանդ, որ շատ տեղերում բավականին կտրուկ թեքություն էր։ Այնտեղ սահելով իջնելը, թեքության կտրուկության պատճառով, կարճ էր տևում, սակայն շատ ավելի լավ, քան երկար բայց թույլ թեք տեղում։ Այնտեղ պարզապես հնարավոր չէր գնալ և գոնե մի քիչ չթրջվել, որովհետև նույնիսկ ամենատրորված և հարմար բարձրանալու ճանապարհին բավականին ձյուն էր։
Անդրանիկ Փարադյան 