Ձմեռ է․ ձմեռային մի օր, երբ հոգնել ես դիտել դիմացի ճերմակ տանը՝ կողքի ճերմակ ցայտաղբյուրը, երբ ուզում ես պայծառ առավոտ, տաք եղանակ, երբ արթնանում ես արևի ջերմացնող շողերից և շտապում ես տնից ու շնչել ծաղկած ծառերի անուշ բույրը, և այդպես երազում ես սպասված գարնան մասին, խորը հոգոց ես հանում ու ասում․ — Ա՜խ, ե՞րբ է գալու գարունը․․․
Անցնում են օրեր և մի առավոտ արթնանում ես ու տեսնում, որ արդեն գարուն է։ Անչա՜փ ուրախանում ես։ Վերջապե՜ս․․․ Կարող եմ ամբողջ օրը դրսում անցկացնել, հեծանիվ քշել, հողամասում զբաղվել, գնալ քաղաքից դուրս, բնության մեջ հանգստանալ։
Անդրանիկ Փարադյան 